یکشنبه، ۶ مه ۲۰۱۲ سیبیل بابات
اخلاق دوچرخه سواری این سوئدی ها رو درک نمی کنم. دیگه دوره جنگاورهایی که روی اسب به دنیا می اومدن و روی اسب زندگی می کردن گذشته. انگار اینا روی دوچرخه به دنیا میان. درواقع از همون موقعی که بچه هنوز نمی تونه راه بره، پدر و مادرش یه صندلی برای نشستن بچه روی ترک دوچرخه می بندن و تمام مدت دنبال خودشون می کشن. جلوی هر ساختمون، توی هر کوچه و خیابون و میدون، حتی اگه جای پارک ماشین نباشه، میله برای بستن دوچرخه هست. توی میدون های اصلی حتی پمپ باد برای لاستیک دوچرخه هم پیدا می شه. با همه اینا انتظار نداشتم که توی مغازه لوازم خانگی، روی تلویزیون یه دوچرخه هم هدیه بدن. تو ایران حداقل دی وی دی پلیر می دادن که با تلویزیون یه تناسبی هم داشت. اینجا طرف یه دقیقه فکر نمی کنه که من چه جوری جلوی تلویزیون دوچرخه سواری کنم. به هرحال فعلا که دوچرخه مربوطه داره توی کارتن گوشه انباری خاک می خوره تا من حوصله کنم و چرخاشو ببندم روش.
پ.ن. داروغه ناتینگهام باید از اینا درس بگیره. هنوز ده روز نشده که تلویزیون اومده توی خونه، نامه فرستادن که باید برای تماشای چهارتا کانال دولتی مالیات بدی. حالا مگه حالیشون می شه که من اصلا زبون این چهارتا کانال رو نمی فهمم که بخوام نگاه کنم.
اینو آیدین در ساعت ۱۹:۴۰ نوشت.
۳ نظر به “سیبیل بابات”
می 13th, 2012 9:19
یعنی میخوای بگی بعد اینهمه مدت هنوز اونجا دوچرخه سوار نشدی؟!!!!!؟؟؟؟!؟!؟!؟!؟
چطور چنین چیزی میسره؟
می 14th, 2012 15:07
برای رفت و آمد معمول که خوشبختانه سیستم حمل و نقل عمومی، از کافی هم بیشتره. برای تحرک اضافی هم که می دونی من اهلش نیستم. خلاصه بدون دوچرخه راحت تره 😉
می 20th, 2012 11:38
فکرشو بکن! گمونم خرس قطبی بیاد در محضرت زانوی تلمذ بزنه.