چهارشنبه، ۱۰ نوامبر ۲۰۱۰ لستم و اسفندیال
رستم و سهراب یه روایت پری صابری شدیدا رو اعصابم بود. حرکات موزون نامربوط و ناموزون و بی معنی بودن. انیمیشن های پس زمینه به طرز بچه گانه ای مسخره بودن. ققنوس صدای دزدگیر ماشین از خودش بیرون می داد و مثل کفتر مست پرواز می کرد. یه مشت LED رنگ و وارنگ بسته بودن به راکت بدمینتون و دست هرکدوم از بازیگرا یکی داده بودن که اصلا معلوم نبود نقشش چیه تو داستان. روی تاج گشتاسب fleur-de-lis کشیده بودن و رستم قهرمان ملی شلوار آدیداس چسبون یال و کوپال نما پوشیده بود با چکمه قرمز. نهایتا این که اگه نبود جذابیت ذاتی داستان (که به جای خودش پری خانوم صابری درب و داغونش کرده بود) و استواری کاخ بلند منظوم فردوسی، هیچ تضمینی نبود که تا آخرش تو سالن بمونم.
پ.ن. حالا از همه بدتر این بود که ردیف دوم نشسته بودیم و تو حلق بازیگرا بودیم و حتی نمی تونستیم انگشت تو دماغمون بکنیم چه برسه به چرت زدن.
اینو آیدین در ساعت ۱۵:۲۷ نوشت.
یک نظر به “لستم و اسفندیال”
نوامبر 21st, 2010 12:27
سلام
اینا دیگه ته خلاقیت تو اداپتاسیونه بانو صابریه واسه عمه‌های پایتخت. فقط حیرونم که این حرکات موزونو چطور تو این داستان حماسی چپونده.