وقتی به این همه خلاقیت نیاکانمون موقع انتخاب اسم روزای هفته فکر می کنم، سرشار از غرور می شم. “جمعه” رو که از عربا کش رفتن. باز جای شکرش باقیه که عقلشون به “شنبه” رسید.
[
۳ نظر]
اينو آیدین در ساعت ۷:۴۸ نوشت.
بدترین اتفاقی که صبح یه روز تعطیل می تونه پیش بیاد اینه که تو نبرد بین دو نیروی خیر و شر جاذبه تختخواب و فشار مثانه، شر پیروز بشه!
[
۴ نظر]
اينو آیدین در ساعت ۶:۳۰ نوشت.
این که می گن “آدم ابوالبشر”، منظورشون اینه که آدم خیلی بشر ابولی بوده؟
[
نظری نیست]
اينو آیدین در ساعت ۸:۳۳ نوشت.
طبق برداشت جدید خودم از اصل لانه کبوتری، اگه یه نفر سه تا بچه داشته باشه حتما بین بچه هاش هم پسر پیدا می شه و هم دختر!
[
یک نظر]
اينو آیدین در ساعت ۸:۲۳ نوشت.
ناطق سپس در تفسیر “ان شانئک هو الابتر” افزود:
“من که بچه بودم جمعیت انگلیس شصت میلیون نفر بود، جمعیت آمریکا دویست و سی میلیون. الآن هم هنوز همون قدر مونده. ولی جمعیت ایران که سیزده میلیون بود رسیده به هفتاد میلیون. ببینید، این ها واقعیت داره. دشمنان ما واقعا ابتر هستند.”
آقای عزیز بذار اول روشن کنم که ایران با هیچ تفسیری جزو ممالک پیشرفته یا توسعه یافته نیست، ولی انگلیس و آمریکا اینجوری نیستن. حالا می خوای باور کنی یکی از دلایل مهم این مساله اینه که اونا تونستن جمعیت خودشون رو کنترل کنن ولی ما نتونستیم؟ چون با این مدیریت لاک پشتی و آموزش ناپذیر باید ده سال جون بکنیم تا یه روشی پیدا کنیم که شکم جمعیت فعلی رو سیر کنیم و همه رو سر کار نگه داریم، ولی تا ده سال دیگه جمعیت یهو می شه دو برابر. حالا خوش به حالتون که زیاد شدین. لابد می تونین با لشکر گرسنه ها دنیا رو فتح کنین. می دونی اونا از پنجاه سال پیش هم که تو بچه بودی “کاندوم” رو تو هیچ قسمتی از اجتماعشون سانسور و فیلتر نکرده بودن، چه برسه به الآن؟ چون مثل شما نیستن که حتی از اسم این یه تیکه پلاستیک هم بترسن و فکر کنن در دسترس بودنش باعث آسیب اجتماعی می شه! حالا اگه یه موجودی همچین نظری داشت که تمام فکر و ذکرش به زیر شکمش محدود نبود شاید می شد ازش قبول کرد.
پ.ن. نه چندان بی ربط: علت رسمی مرگ مظفر بقایی، سفلیس اعلام شده.
[
نظری نیست]
اينو آیدین در ساعت ۱۴:۳۸ نوشت.
راستی حمید می گم این تیمتون که حتی بین 16 تا تیم هم نبود. نمی خوای عوضش کنی؟
[
یک نظر]
اينو آیدین در ساعت ۵:۵۲ نوشت.
امروز صبح بالاخره ماشین تورینگ رو دیدم. یکی از این ماشینای امداد تو بزرگراه بود که روی درش نوشته بود: “Turing Automobile”!
[
نظری نیست]
اينو آیدین در ساعت ۵:۵۱ نوشت.
مجری برنامه به کارشناس محترم برنامه: قربان به نظر شما چرا کرواسی این قدر خشن بازی می کنه؟
کارشناس حمالی محترم برنامه: خب شما نگاه کنین این کشور در پنجاه سال گذشته همواره درگیر جنگ داخلی بوده و چندین پاره شده. الآن شما ببینین کرواسی، بوسنی، هرزگوین، صربستان، کوزوو، مونته نگرو و واقعا مشخصه که تاریخ سرنوشت عجیبی برای ملت کرواسی رقم زده. کرواسی واقعا کشور عجیبیه، مثلا ده سال پیش نسل طلایی فوتبال این کشور بود و الآن که به این بازی نگاه می کنیم می بینیم که شاید بلاژویچ بهترین گزینه برای مربی گری تیم ملی کشورمون بوده. البته این تیم خیلی به بازی گروهی اعتقاد داره و خیلی با نظم بازی می کنن که این برمی گرده به همون نظام کمونیستی و اقتصاد اشتراکی که اشاره کردم!
واقعا معلوم نیست این شتر گاو پلنگ های روانی رو از کجا پیدا می کنن و به اسم کارشناس به خورد ملت می دن.
[
نظری نیست]
اينو آیدین در ساعت ۴:۲۵ نوشت.
نادرخان بعد از سال ها بیماری فوت کرد. حس خوبی ندارم از این حرف، ولی احساس می کنم خیلی عذاب کشید و الآن راحت شد.
[
نظری نیست]
اينو آیدین در ساعت ۱۸:۵۳ نوشت.
روزی هشت ساعت که می خوابم. حداقل هشت ساعت سر کارم. حدود یک ساعت و نیم هم تو ترافیک. خورد و خوراک و تلفن و مهمونی رو که بذاری کنار، چیز زیاد نمی مونه. اون باقیمونده هم تماما به فیلم دیدن و کتاب خوندن می گذره. این جوری می شه که فرصت وبلاگ نوشتن جور نمی شه.
***
چند روز پیش Reservoir Dogs دیدم. کم کم داره ارادتم به این بشر دیوونه تارانتینو زیاد می شه.
***
صد سال تنهایی رو یه بار دیگه خوندم و یه بار دیگه هم جادوش گیجم کرد. این خانواده ای که “اولین آن ها را به درخت بستند و آخرینشان طعمه مورچگان شد” رو دوست دارم.
***
بالاخره دارم غرب زدگی رو می خونم. فعلا نظری ندارم غیر از این که تو این کتاب جلال بیشتر هر چیز دیگه ای که ازش خوندم عصبانیه. تا اینجا خوب پیش اومده ولی می ترسم آخرش خرابش کنه.
***
شهروند امروز هم که ماشالا خودش پروژه ایه. 140 صفحه مجله چاپ می کنن بدون آگهی. تا خوندنش با بدبختی تموم می شه، دوباره یک شنبه شده و شماره بعدی اومده.
***
دو سه شب پیش خواب دیدم رفتیم فستیوال فارغ التحصیلای علامه حلی. یه فستیوال چند روزه ای بود بالای یه کوهی (شاید مثلا المپ). بعد یکی از ورزشای قهرمانی که اونجا مشغولش بودیم یه جور مبارزه دو نفره بود. هر نفر یه سنگ بسته بود یه سر طناب و سر دیگه رو گرفته بود دستش. بعد با این سنگا می زدیم تو سر و کله همدیگه و کلی ذوق می کردیم و روحیه قهرمانی خودمون رو پرورش می دادیم!
[
۱۵ نظر]
اينو آیدین در ساعت ۶:۱۷ نوشت.
