پنج‌شنبه، ۲۰ آوریل ۲۰۰۶
مثلا یه چیزی که انگار تو تمام دنیا منحصر به تهران می شه، پدیده ای به اسم “گدای نرخ دار”ه!
“پونصد تومن بده که تا تجریش برسم.”
“زنم تو بیمارستان مونده، هزار تومن بده که کارم راه بیفته.”
“کیفم رو تو سرویس جا گذاشتم، هشتصد تومن بدی تا آزادی برسم خوبه.”
“سربازم، دو هراز و پونصد تومن می خوام که تا شهر خودمون برم” (این یکی یه هفته متوالی، تو کوچه خونه قدیممون، جلوی من رو به این بهانه می گرفت!)
بدیش اینه که تو کافی شاپ نشسته باشی و یکی که تا پنج دقیقه پیش سر میز بغلی نشسته بوده، بیاد و یکی از همین حرفا رو تحویلت بده و منتظر باشه بهش پول بدی! نمی دونم والا.
اینو آیدین در ساعت ۱۶:۱۰ نوشت.
یک نظر به “”
آوریل 20th, 2006 22:04
خب بدبخت پسره، دختره همه‌ي پولش رو بستني مخصوص خورده بوده اومده از تو تقاضاي کمک کرده تو هم خيال مي‌کني گداست