جمعه، ۲۹ ژوئیه ۲۰۰۵
دوشنبه اینا اومدن و ما رفتیم فرودگاه استقبالشون. این فرودگاه امام هم که کلی دور بود و پدرمون دراومد تا برسیم اونجا. عوضش رفتیم از توالتاش استفاده بهینه کردیم و بعد توی راه برگشت توی اتوبوس با آب بازی پدر استادا رو دراوردیم. توی فرودگاه هم یه ساعتی داد و بیداد کردیم و شعر خوندیم و شعار دادیم و موج مکزیکی اومدیم! جلوی دوربین تلویزیون هم تا تونستیم شکلک دراوردیم. حیف که وقت نداشتم اخبار نگاه کنم ببینم مارو نشون داد یا نه. هواپیما از قطر اومده بود و یه مشت عرب توش بودن که ما به اونا نگاه می کردیم و می خندیدیم، اونا به ما نگاه می کردن و مات و مبهوت فرار می کردن! کاپ این بنده خداها هم یه چیز شیشه ای بود که همون وسط فرودگاه افتاد زمین و شکست. دیگه حالگیری از این بدتر نمی شد.
پ.ن. رواعصاب ترین استادی که تاحالا دیدم این دلیرروی فرد بوده. مرتیکه حالا خوبه قد گاو هم نمی فهمه، نمی دونم چرا این همه ادعاش می شه.
اینو آیدین در ساعت ۲۰:۰۹ نوشت.
۴ نظر به “”
جولای 30th, 2005 6:27
ببینم اولین نفر سمت چپ شفق عباسیه؟! وقتی اون هست فکر نکنم از دست بهترین ربات امدادگر هم کاری بر بیاد چون همچین نابود میکنه که چیزی برا امداد نمیمونه.
فوریه 22nd, 2006 23:33
Miss you buddy
جولای 4th, 2008 20:45
دلیرروی فرد تو دانشگاه ما (خواجه نصیر) هم درس می ده به نظر من خیلی هم کار درسته
مارس 6th, 2010 14:18
یه آقاهه هم اونجا بود فیلم می گرفت همش به من می گفت خانوم تو رو خدا مقنعه ات رو بکش جلو بدبخت می شم فیلمم رو قبول نمی کنندا.. منم همین جوری فقط نگاش می کردم… الان خیلی عذاب وجدان دارم نکنه بدبخت شده باشه؟