دوشنبه، ۲۵ نوامبر ۲۰۰۲
چقدر یکشنبه ها خوش می گذره به من تو این دانشگاه. اول صبح که با هوشمند (سگ آقای پتی ول) کلاس دارم که اگه جیک بزنی یه چیزی بارت می کنه. منم که اصولا اگه ساکت بشینم می میرم، واسه همین کلی عذاب می کشم سر این کلاس. بعد معارف دارم که یا دیر می رم یا زود می آم. (یکی از دو سر وقت کلاس باید اونجا باشی که حاضر بزنی) نمی دونم شاید حذفش کردم. امتحانش با سیگنال تو یه روزه. سیگنال که کلی حجمش زیاده. معارفم که هیچی حالیم نیست. ممکنه بیفتم. خیلی ضایعه که آدم معارف بیفته. نمی دونم سر پیری معارف گرفتنم دیگه چی بود. اصلا این عمومیا تو کله من نمی ره. به هر حال یه ضرب المثلی هست که می گه: صفر با عزت بهتر از حذف با ذلته. بعدش که ظهر می شه و باید برم یه گوشه ای گیر بیارم بشینم یواشکی یه چیزی بخورم. بعدم که همه از جلو آدم رد می شن و با اینکه خودشون واسه همینکار اومدن اونجا، یه ساعت تیکه می اندازن به آدم. بعدش معمولا الکترونیک دارم (اگه برم سر کلاس) دیروز زل زد تو چشم من و گفت: کسی هست که این درسو قبلا گرفته باشه و افتاده باشه؟ اونقدر نگام کرد که مجبور شدم خودم دستمو بگیرم بالا. به حمید هیچی نگفت. فقط منو یادش بود. بعدم از همون لبخندای موذیانه زد و گفت پس سر کلاس به ما کمک کنین. طبیعتا اگه می تونستم به اون کمک کنم، ترم پیش پاس کرده بودم درسمو. بعدشم که زبان دارم. یارو یه چیزایی سر کلاس زبان تخصصی می گه که معمولا تو کلاسای بیرون ترم اول درس می دن. دیروزم که نوار واسمون گذاشته بود که مثلا listening مون رو قوی کنه. منم چند تا سرفه بلند کردم و به بهانه انیکه مزاحم گوش کردن مردم می شم، زدم بیرون. یه ساعتی بیرون بودم. احتمالا تو دلش گفته، طفلکی مرده که دیگه برنگشته. همین دیگه. یکشنبه خیلی روز طولانی، خسته کننده و دچار روزمرگی ای هست. راستی اونقدر از میزگرد دیروز استقبال شده که دیگه Haloscan می خواد عضویت منو تعلیق کنه چون سروراشون حسابی شلوغ شده.
اینو آیدین در ساعت ۱۸:۲۶ نوشت.