شنبه، ۱۸ مه ۲۰۰۲
چند ساعت پیش می خواستم بنویسم دیگه من تموم شدم. منی که یه روزی واسه خودم کسی بودم و ادعام می شد، منی که یه موقعی درسی می خوندم و ورزشی می کردم، هوشی داشتم و شاد درونی بودم دیگه نیستم. نه اینکه دیگه این صفات رو نداشته باشم، خودم دیگه وجود ندارم. ولی چقدر امشب همه چیز باهم قشنگ همزمان شد.
بابام بالاخره سکوتشو شکست و نشست کلی نصیحتم کرد. کلی ازم ایراد گرفت. کلی تغییرات منفی مو تو این یه ساله به رخم کشید. کلی خصوصیات بد جدیدمو برام شمرد. کلی ……….
خودم دلیل همه تغییراتمو می دونم. فکرای بچه گونه، احساسات احمقانه، گم کردن خودم تو محیط جدید، بلند پروازیای جدیدم، دخالت کردن تو همه کارای یه دانشکده که عملا منو از پا انداخته،…… تا فردا صبح می تونم از این چیزا ردیف کنم. ولی گفتن خالی چه فایده ای داره؟ این دفعه دیگه جدی جدی تصمیم گرفتم که درستش کنم. (درستش کنم نه!! درستم کنم.) و می تونم این کارو بکنم. مطمئنم که می تونم.
چه قشنگه که من همین امشب باید “دوست داشتن برتر از عشق است” رو می خوندم. و چه جالبه که حالا که دو هفته نشده که اون به خیال خودم عاشقی از سرم پریده و جاشو داده به یه جور دوست داشتن قشنگ، امشب باید بخونم که: دوست داشتن باعث تعالی می شه و عشق برعکس آدمو پایین میاره.
چه خوبه که همین امشب باید تو روزنامه واسه ماه تولد من بنویسه: “این هنوز ابتدای راه است” در حالی که من فکر می کردم دیگه رسیدم به تهش.
چقدر عالیه که همین امشب اگه با مکتوب فال بگیرم می بینم نوشته: “با خطاهای زندگی باید همان طور برخورد کنی که با زمین خوردنت برخورد می کنی. به جای اینکه زمین را نفرین کنی، ابتدا سعی کن بفهمی چه چیزی باعث افتادنت شده.”
همه اینا وقتی کامل می شه که بازم لجبازی کنی و بری سراغ دیوان حافظ، ببینی این اومده: “یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور”.
من به نشانه ها معتقدم. همیشه سعی کردم بهشون توجه کنم. ولی هیچ وقت ندیده بودم که این همه نشانه یه حرفو بزنن. بدجوری تکون خوردم. زلزله اش اونقدر شدید بود که همه چیزو خراب کرد. و خوبیشم همینه چون دیگه زحمت خراب کردن ندارم. از این به بعد تنها چیزی که هست ساختنه.
اینو آیدین در ساعت ۱۹:۵۵ نوشت.
یک نظر به “”
فوریه 20th, 2010 15:08
ولی من با این جمله شریعتی موافق نیستم که دوست داشتن برتر از عشق است. چیزی رو تو دنیا برتر و ناپایدارتر از عشق سراغ ندارم. قبول! عشق آدم رو پایین می یاره… زمینی می کنه… خاکی می کنه تا بتونی دوست داشته باشی و اگر نه خود عشق از آسمونه… دوست داشتن تصویر واقعی از حقیقت عشق روی زمینه… عشق مثل الکل می مونه اگه نخوریش می پره میره… اگه بخوریش بازم می ره فقط این بار یه مستی مستانه داری قد یه نفس کشیدن